و چه حرف ها می توان زد در نبودنت /با نبودن هایت

با خاطراتت /با دلخوشی هایت /با آن بودن های نبودنی

با آن بودنی که جز با روح و وجود احساسش نمی توان کرد

با آن سایه ای که جز در تاریکی نمی افتد

چه دلگیرم..چه دلتنگم..از این نبودن ها..از این تنهایی ها..

از این تنهایی غریب که دیوارِ غمِ سیمانی من را آهنین می کند

اما نگویم..اما نگویم از بودنت که برج آهنین غم وجود من را با خاک یکسان می کند

و میدانم..میدانم از آن قدرتِ پاکِ وجود نازنین منِشَت .....که زیباییِ تو را دو چندان کرده

وجودت برجی خواهد ساخت از امید الماس گونه ات..

دانی که..الماس است که الماس می بُرد..و جلوه می بخشد به الماس دیگری

و تو آن الماسِ زیبایی که جلوه بر دل تاریک و زشت این آدم بد عنصر می دهی

و رنگ از رخسار آن می شویی که گویی :

الماس بودن را از اول آموخته ای..

و این است ورزِ دل الماس تو و دست بی جانِ منِ خسته

دُعایت میکنم..که همچون آفتابی..که پرتو بخشیّ و زندگی بخش..

پرتو بخشی به بی دلان..به بی دلان بی مایه..

زندگی بخشی به من..به خود..به زندگی..به عشق از هم گسیخته

بودنت را باور دارم..

در دلم.. در سرای جاویدت..

تا ابد در یادمی..

با تو بودن را بیش از هر کسی می خواهم..